آئین مستان

می آید از ره مردی سواره

بر مرکب عشق چون ماه پاره

او که یگانه در عالمین است

برق نگاهش همچون حسین است

عمامه بر سر همچون پیمبر

در بازوانش نیروی حیدر

می آید از ره بوی گل یاس

در چشم وابرو مانند عباس

آی مردم عالم آی مردم عالم 

می آید از ره بوی گل یاس

در چشم وابرو مانند عباس

مهدی می آید هر روز وشب

با گریه گوید سالار زینب

سالار زینب سالار زینب

لباس غمت به قامت من

صدا زدن تو  عبادت من

اگر بشود به لطف شما

زیارت شیش گوشه قسمت من

چه موی کنان به سینه زنم

ز غصه و داغ تو سر شکنم

خوشم که شود به لحظه ی مرگ

لباس سیاه شما کفنم

هوای حسین هوای حرم

هوای شب جمعه زد به سرم

روانه  شدم به سوی ضریح

بگیری اگر زیر بال و پرم

بده صدقه به راه خدا

بده شب جمعه تو کرببلا

نفس نزنم نفس نکشم

بدون تو یا سید الشهداء

حسین ارباب،حسین ارباب

دیگه یه ذره آبرو برام نمونده

ببین که نفسم تا کجا منو کشونده

به غیر ادّعا برات چیزي ندارم

پس کی می خوام دل تو رو به دست بیارم

پلاي پشت سرمو سالم نذاشتم

تو سرزمین آخرت گندم نکاشتم

حالا شب قدر اومدم حاجت بگیرم

این بار اگه عوض نشم باید بمیرم

با این که من خیلی بدم همیشه گفتم

اگه نگیري دستمو از پا می افتم

خیري نداشتم و دل تو رو شکستم

ولی حالا منتظر دعات نشستم

حالا که زنجیر گناه پرامو بسته

تو رو قسم میدم به اون فرق شکسته

پا در میونی کن منو خدا ببخشه

می خوام نگاهت به دلم جلا ببخشه